|
Πιερ Αντρέ Κοφινάλ
(Pierre - Andre Coffinhal, μερικές φορές αναφέρεται λανθασμένα και ως Jean – Baptiste Coffinhal, το οποίο ήταν το όνομα του αδελφού του, Vic-sur-Cère της Auvergne, 7 Νοεμβρίου 1762 – Paris, 6 Αυγούστου 1794) Γάλλος επαναστάτης, Ιακωβίνος, «ροβεσπιεριστής», δικηγόρος και στέλεχος του «Επαναστατικού Δικαστηρίου».
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ» Υπηρέτησε ως δικαστής στο «Επαναστατικό Δικαστήριο» («Τribunal Revolutionnaire», μαζί με τους Gabriel - Toussaint Scellier, 1756 – 1795, Marie – Emmanuel - Joseph Lanne, 1762 – 1795, Claude - Emmanuel Dobson, κ.ά.) από την ίδρυσή του (10 Μαρτίου 1793) μέχρι τις 8 Απριλίου 1794, οπότε και αναβαθμίστηκε σε αντι-πρόεδρος, όταν ο έως τότε αντι-πρόεδρος Ρενέ Φρανσουά Ντυμά (Rene - Francois Dumas, 1757 – 1794) διαδέχθηκε στην προεδρική θέση τον Ερμάν (Martial Joseph Armand Herman, 1749 - 1795), ο οποίος είχε δείξει αναποφασιστικότητα κατά την δίκη της φράξιας του Νταντών (Georges - Jacques Danton, 1759 – 1794). ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ Όντας προσωπικός φίλος και του δημόσιου κατήγορου Φουκιέ - Τινβίλ (Antoine - Quentin Fouquier - Tinville, 1746 - 1795), ο Κοφινάλ ακολούθησε το παράδειγμα του Ντυμά και υπήρξε και αυτός άτεγκτος στην απόδοση της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί πολύ σύντομα από τους μετέπειτα «θερμιδοριανούς» αντι-ροβεσπιερικούς συνωμότες ως ο «κατ’ εξοχήν τρομοκράτης», ενώ οι εχθροί του τον κατηγόρησαν μετά θάνατον ότι είχε δήθεν παραποιήσει ανακριτικό υλικό κατά την δίκη των εξτρεμιστών της φράξιας του Εμπέρ (Jacques - René Hébert, 1757 - 1794). Ενδεικτικό της μετά θάνατον κατεδάφισης μνήμης που έκαναν οι «θερμιδοριανοί» ενάντια σε όλους όσους ήσαν πιστοί στον Ροβεσπιέρο (Maximilien Marie Isidore de Robespierre, 1758 - 1794), είναι η διαστρέβλωση αυτού που πραγματικά είπε ο Κοφινάλ, ως προεδρεύων στο «Επαναστατικό Δικαστήριο», στον καταδικασμένο σε θάνατο μοναρχικό φοροεισπράκτορα, αλλά και χημικό και βιολόγο Λαβουαζιέ (Antoine - Laurent de Lavoisier, 1743 – 1794), που είχε ζητήσει την 15νθήμερη αναβολή της εκτέλεσής του για να ολοκληρώσει ένα πείραμά του: το αυτονόητο ότι η ισονομία δεν επιτρέπει να γίνονται εξαιρέσεις για κανένα πολίτη που πραγματικά είπε ο Κοφινάλ, έχει διαστρεβλωθεί στην εξωφρενική διατύπωση «η Δημοκρατία δεν χρειάζεται τους επιστήμονες, ούτε τους χημικούς!» και έτσι δυστυχώς αναπαράγεται από πολλούς έως ακόμη και τις ημέρες μας, παρά το ότι όλοι οι σοβαροί ιστορικοί -ακόμη και ο ειδικός βιογράφος του Λαβουαζιέ Ντενί Ντουβέν (Denis Duveen, 1910 – 1992) !- δηλώνουν ότι αυτό δεν ειπώθηκε ποτέ. 9η ΘΕΡΜΙΔΟΡ Διαβλέποντας, όπως και ο Παιγιάν (Claude - Francois de Payan, 1766 – 1794), την εξυφαινόμενη συνωμοσία των «θερμιδοριανών», ζήτησε από τα τέλη του Μαϊου 1794 από τον Ροβεσπιέρο την άμεση εξόντωση των αρχισυνωμοτών, όμως ο τελευταίος είχε εμπιστοσύνη περισσότερο από όσο έπρεπε στην δύναμη του πολιτικού του λόγου και τελικά δεν απετράπη το πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ του έτους 2 (27ης Ιουλίου 1794). Γνωστός για το ισχυρό αίσθημα καθήκοντος που είχε, αλλά και την σταθερότητά του τόσο στις φιλίες όσο και στις πολιτικές επιλογές, το απόγευμα της τρομερής 9ης του μηνός Θερμιδόρ του 1794, αφού πρώτα διατήρησε, όπως άλλωστε και ο Παιγιάν, αξιοζήλευτη ψυχραιμία στο άκουσμα της είδησης του πραξικοπήματος κατά του Ροβεσπιέρου, ο Κοφινάλ εντάχθηκε άμεσα στην «Εκτελεστική Επιτροπή» («Comité Εxécutif») της υπό εξέγερση «Κομμούνας» και, επικεφαλής 200 τυφεκιοφόρων – πυροβολητών, απελευθέρωσε όχι μόνο τους συλληφθέντες «ροβεσπιεριστές» βουλευτές, αλλά και τον αρχηγό της Εθνοφρουράς Φρανσουά Ανριό (Francois Hanriot, 1761 – 1794), ο οποίος είχε συλληφθεί και αυτός από τους πραξικοπηματίες, όταν είχε εφορμήσει στα κρατητήρια της «Επιτροπής Γενικής Ασφαλείας» («Comité de Sureté Générale») επικεφαλής ολιγάριθμων ενόπλων. Εν συνεχεία ηγήθηκε των δυνάμεων της υπό εξέγερση «Κομμούνας» κατά του κτιρίου της «Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης», όπου βρίσκονταν κλεισμένοι οι πανικόβλητοι πραξικοπηματίες βουλευτές, ζητώντας επίμονα από τον Ανριό να δώσει διαταγή στους πυροβολητές της Εθνοφρουράς να το κανονιοβολήσουν, αλλά, προς απογοήτευσή του, εκείνοι αρνήθηκαν να το κάνουν («εκείνη η άρνηση των πυροβολητών έκρινε την τύχη όλου το αγώνα. Από την στιγμή αυτή, τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή για την Κομμούνα, που σχεδόν είχε φθάσει στην νίκη» έγραψε ο ιστορικός Μινιέ). Επέστρεψαν άπραγοι στο Δημαρχείο του Παρισιού (Hοtel de Ville), επιτρέποντας στους πραξικοπηματίες να ανασυντάξουν τους πιστούς σε αυτούς στρατιώτες και εθνοφρουρούς. Όταν αργότερα οι πραξικοπηματίες εισέβαλαν στο Δημαρχείο και κατέρρευσε γρήγορα κάθε αντίσταση των «ροβεσπιεριστών», ο Κοφινάλ εξοργίστηκε με τον Ανριό, κατηγορώντας τον για ανικανότητα και δειλία, και τον εκπαραθύρωσε από τον τρίτο όροφο, ενώ ο ίδιος κατόρθωσε προσωρινά να διαφύγει μαζί με έναν ακόμα συνάδελφό του στο «Επαναστατικό Δικαστήριο», τον Claude Desboisseaux (1755 – 1794). ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ Καταζητούμενος από τους πραξικοπηματίες, ο Κοφινάλ κρύφτηκε για μερικές ημέρες κάτω από μια σαπισμένη βάρκα στην νησίδα των Κύκνων (Ile des Cygnes), τρώγοντας φύλλα και πεσμένα κλαδάκια από τα δέντρα, ενώ ο συνάδελφός του είχε ήδη συλληφθεί και καρατομηθεί άμεσα στις 11 Θερμιδόρ (29 Ιουλίου). Τελικά, μη αντέχοντας άλλο την πείνα αναζήτησε το απόγευμα της 17ης Θερμιδόρ (4ης Αυγούστου) άσυλο και τροφή αρχικά στο σπίτι της έως τότε ερωμένης του μαντάμ Nègre στην οδό Montorgueil και εν συνεχεία, αφού εκείνη αρνήθηκε να του ανοίξει την πόρτα, στο σπίτι ενός καταστηματάρχη, τον οποίο είχε παλαιότερα ευεργετήσει, όμως εκείνος έσπευσε στις 2 το πρωϊ της επόμενης κιόλας ημέρας να τον καταδώσει στην αστυνομία. Ο Κοφινάλ αντιστάθηκε έντονα κατά την σύλληψή του, μαχόμενος με τα γυμνά του χέρια, όμως σε λίγο βρισκόταν δεμένος επάνω σε ένα κάρο στον δρόμο προς τις φυλακές «Κονσιζερί» («La Conciergerie») και κλειδώθηκε σε ένα κελί δίπλα στο οποίο κρατείτο από την 1η Αυγούστου και ο φίλος του Φουκιέ - Τινβίλ. Παραπέμφθηκε στις 19 Θερμιδόρ του έτους 2 (6 Αυγούστου 1794) στο κακουργοδικείο του Παρισιού («Tribunal Criminel du département de Paris»), με ειδική οδηγία από την «Εθνοσυνέλευση» των πραξικοπηματιών να χρησιμοποιηθεί εναντίον του ως ισχυρός ο «ροβεσπιερικός» νόμος της 22ας Πραιριάλ (10ης Ιουνίου 1794) που επέτρεπε την θανατική καταδίκη όσων κηρύσσονταν «εχθροί της Δημοκρατίας» με απλή πιστοποίηση της ταυτότητάς τους. Καταδικάστηκε φυσικά σε θάνατο δίχως ακροαματική διαδικασία με απλή πιστοποίηση της ταυτότητάς του και αμέσως μετά καρατομήθηκε στην «Πλατεία της Επανάστασης» («Place de la Révolution»), αφού προηγουμένως, κατά την μεταφορά του εκεί, υπέστη τις χυδαίες βρισιές του όχλου και τα εκατοντάδες κτυπήματα από τις άκρες των ραβδιών των «κυρίων» και των ομπρελών των «κυριών». Μέχρι το τέλος έδειξε όμως θαυμαστή γενναιότητα, όρθιος επάνω στο κάρο του μελλοθανάτου και με ψηλά το κεφάλι, συχνά ανταποδίδοντας στον όχλο τις βρισιές αλλά και αντιμετωπίζοντας με επιδεικτική αταραξία την λεπίδα του δήμιου Σαρλ – Ανρί Σανσόν (Charles - Henri Sanson). ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ Για να μην συσχετίζονται με τον «τρομοκράτη» αδελφό τους, οι δύο δικηγόροι αδελφοί του αποποιήθηκαν το επώνυμο «Κοφινάλ» και υιοθέτησαν το επώνυμο της μητέρας τους («Dunoyer»). Στις ημέρες μας πάντως, η γενέτειρά του (Vic-sur-Cère) τον τιμά έχοντας δώσει το όνομά του σε έναν δρόμο της. Βλάσης Γ. Ρασσιάς, 2008 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Βλάσης Ρασσιάς, «Λαιμητόμος Αρετή. Ροβεσπιέρος, Σαιν Ζυστ, Κουτόν», Αθήνα, 2007 Jean Tulard, Jean - François Fayard, Alfred Fierro, «Histoire et dictionnaire de la Révolution française. 1789 – 1799», Paris, 1987 H. A. Wallon, «Histoire du tribunal revolutionnaire de Paris», 6 τόμοι, Paris, 1880 - 1882 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |
