(Μικρό απόσπασμα από ένα εκπληκτικό κείμενο της δεκαετίας του ’70, το «Περί Οργανώσεως» του Γιώργου Μανιάτη, που από τόσο πολύ παλιά αυτό-ορίζεται κάπου στο ίδιο κείμενο «εθνικός μόνο και μετέωρος», προς τον αξέχαστο συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι, τότε διευθυντή του Γ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Σήμα», τεύχος 21, Φεβρουάριος 1978).  
 

«Οι καλοί ορισμοί κάνουν τους καλούς φίλους» (ο γράφων) 

…Ο γράφων γνώρισε την φρίκη της αποστράτευσης, της αποσπάσεώς του δηλαδή από το δέντρο της οργανωμένης ζωής (σκέψης) και έζησε, αυτά τα χρόνια, χωρίς σχέδιο ζωής. Αγάλλεται εδώ. Διότι δεν καταδέχτηκε να παρηγορηθεί όπως τινές των φίλων του στα στρατόπεδα ανοχής, δεξιά και αριστερά. Όταν χάσεις μία φορά τις πεποιθήσεις σου τίποτε δεν δικαιολογεί να καταταγείς σε άλλες. Αυτό είναι ψυχική ακολασία και το αίτημα για ενότητα στην ψυχική διάθεση παραείναι ταπεινωτικό για να την κολάσει. Εδώ λοιπόν ο γράφων παύει να αγάλλεται και στενοχωράται. Διότι επίσης φαίνεται ότι η «σωτηρία της ψυχής» προκαλεί αγκυλώσεις στο πνεύμα. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι κατευθύνει σε νοσηρούς τρόπους σκέψεως και κατασκευές του τύπου «ελληνοχριστιανική πατρίδα», κάτι δηλαδή σαν: κράσις ελαίου και ύδατος, ή: ένα βόδι κι ένα αστείο πόσο μας κάνουν; 

Προφανώς η σωτηρία της ψυχής είναι χασομέρι, αλλά ιδού και τα λύτρα: δεν λυμαίνονται οι τινές αυτοί των φίλων τα ελληνικά γράμματα, αρχαία και ευρωπαϊκά, παρά για να συμπαρατάξουν μέσα τους (αλλά και έξω τους) την Ελληνίδα θεόν, την και πολιούχο αυτής της πόλεως, με την στρατηγό… Μαρία. Την Παρθένο της Σκέψεως με την παρθένο από κάθε σκέψη. Και δεν θα άξιζε να καταπιάνεται κανείς με τέτοιες επιδόσεις, αν δεν τις εισέπραττε το ίδιο το κράτος – ο κατεξοχήν εχθρός του έθνους. Το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωμαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει με το καλό ή με το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, με την βοήθεια δηλαδή της κυβερνήσεως, είναι απείρως προτιμότερο. 

Κάθε επιμιξία του «ελληνικού» με το «χριστιανικό» θα ήταν πρώτα πρώτα κλαυσίγελως, αν δεν ήταν τραγέλαφος (το χειρότερο πράγμα που είχε υπ’ όψη του ο Χρυσόστομος ήταν το γέλιο – εξ ού και η όλη κακοσμία του στόματός του). Ήδη οι Έλληνες υφίστανται το βάπτισμα, που είναι επείγον εθνικό καθήκον τους να αποβάλουν, γιατί τους ενσταλάζει, εξ απαλών ονύχων, την αίσθηση του πνιγμού από την οποία και πάσχουν κατά κύριο λόγο. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία και ως τέτοιο πάντοτε χρησιμοποιήθηκε: όργανο υποτάξεως πληθυσμών. Σφραγίζουν με αυτό τους ανθρώπους, όπως σφραγίζουν και τα κτήνη – για να ανήκουν.         

Όλες οι υποδουλώσεις έγιναν με τον λεγεωνάριο και τον ιεραπόστολο από κοινού – ομού την λόγχη και την κολυμπήθρα. Δείτε λίγο αυτή την κολυμπήθρα και το νήπιο εντός της αν δεν είναι ατόφιο το καζάνι των ανθρωποφάγων. Από κει βγαίνουν οι νερόβραστες ψυχές. Υπήρξε λοιπόν το βάπτισμα πρώτης τάξεως εργαλείο στα χέρια του καίσαρα, του σουλτάνου και του τσάρου. Ο σουλτάνος μάλιστα διέτασσε να μαστιγώσουν τους χριστιανούς που ζητούσαν ν’ αποβάλουν το βάπτισμα και να εξισλαμιστούν. Τους προτιμούσε βαφτισμένους, αφού τους χρειαζόταν δούλους. Το βάπτισμα είναι αιχμαλωσία της ψυχής. Όταν το πάθεις, πρέπει απαραιτήτως να «σώσεις την ψυχή σου», να προσκυνήσεις. Πρέπει ιδίως να μετανοιώσεις (το νήπιο των πέντε μηνών οφείλει να μετανοιώσει !). Ο σουλτάνος δεν θέλει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Ποιόν λοιπόν σουλτάνο προσκυνούν τον εικοστό αιώνα οι Έλληνες για να τους μπολιάζεται έτσι δα η ψυχολογία του υποτελούς; 

Μιλούν για τετρακόσια χρόνια δουλείας. Είναι στοιχειώδες εθνικό χρέος η πρόταση αυτή να εκλείψει από τα ελληνικά. Η δουλεία αρχίζει με το βάπτισμα. Ο Χριστιανισμός δεν είναι καν κάποια εκδίκηση της Ασίας για απάντηση στην κατάκτησή της από το πνεύμα της Ελλάδος. Γιατί δεν της ήρθε της Ελλάδος από την Ανατολή αυτή η θρησκεία, μα από την Δύση. Μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα, η Ελλάδα και η Κρήτη ανήκαν στην δυτική Εκκλησία, στην Ρώμη. Από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξήρτησε την Ελλάδα ο Λέων ο Ίσαυρος (πράγμα που άλλωστε υπήρξε ολέθριο). 

Η Ελλάδα ήταν πάντοτε ανοιχτή στους θεούς, και για την είσοδο και για την έξοδο. Ο θεός του Χριστιανισμού δεν είναι ο μόνος βαρβαρικός θεός που έγινε δεκτός και λατρεύτηκε στην Ελλάδα. Είναι όμως ο μόνος θεός που η Ελλάδα παρέλαβε από τους βαρβάρους ως υπόδουλη, που κατά συνέπεια δεν τον παρέλαβε καν, αλλά της επεβλήθη, από τον κατακτητή. Ο Χριστιανισμός είναι μία θρησκεία δούλων, που ο κατακτητής μετέτρεψε σε θρησκεία για δούλους. Ως θρησκεία δούλων, παρουσίαζε ενδιαφέρον. Ως θρησκεία για δούλους είχε χρησιμότητα. Εξακολουθεί όμως να έχει; Χάριν ποίου σουλτάνου;   

Την Ελλάδα αφάνισαν τρία δεινά (που δεν αφάνισαν όμως τον Ελληνισμό): η καθυστέρηση στην πολιτειακή εξέλιξη, η εξάπλωση στην Ανατολή και η υποταγή στην Δύση. Ο Ελληνισμός επέζησε των δεινών αυτών. Τι λοιπόν τον αφάνισε;  Το βάπτισμα. 

…Ένα έθνος βαφτισμένων δεν λυτρώνεται ευχερώς από μπολιάσματα όπως το βάπτισμα και δεν φθάνει το ειδικόν του βάρος χωρίς αγωνία (αναφέρεται ότι όταν οι Γερμανοί άρχοντες αποφάσισαν ν’ αποδώσουν ελευθερία στους δούλους, οι δούλοι επαναστάτησαν εναντίον της αποφάσεως). Η αποβολή του βαπτίσματος θα δημιουργούσε τερατώδες κενό που μόνο ένα νέο, ελληνικό όμως αυτό, βάπτισμα –βάπτισμα για ελευθέρους – θα μπορούσε να αναπληρώσει με ευπρόσδεκτες συνέπειες. Είναι λοιπόν όλο το ζήτημα η ενστάλαξη ελληνικής ευσχημοσύνης στις ψυχές των Ελλήνων, στην θέση του βαπτίσματος.  

Πώς όμως να γίνει αυτό σε ένα έθνος με –πρώτα πρώτα- ανισόρροπο γυναικείο φύλο; Η αγάπη για την πατρίδα προκύπτει από την αγάπη προς την μητέρα, δίδαξε ο Πυθαγόρας και ο γράφων είναι βέβαιος γι’ αυτό. Τι Ελλάδα όμως ν’ αγαπήσεις με μάνες χριστιανές – σχεδόν περίπου Τουρκάλες;   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ