(Επιστολή αναγνώστη της «Ανοιχτής Πόλης» από την Κατερίνη, που δημοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος, Νοέμβριος 1990) 
 

Πριν από πολλά χρόνια ήμουνα κι εγώ ένα κομμάτι του όχλου, της μάζας, τα δεχόμουνα όλα όπως τύχαινε και ήταν και δεν αντιδρούσα απέναντι σε τίποτα. Είχα αφήσει τον εαυτό μου να βυθιστεί μέσα σε μία καταναλωτική «ευδαιμονία», σκεφτόμουν μόνο γύρω από τις καθημερινές (δηλαδή ορατές) καταστάσεις. Μόλις άρχιζα να κυριεύομαι από κάποιες σκέψεις αμφιβολίας για μία σειρά από ζητήματα, όπως λ.χ. για την οικολογική καταστροφή, την καταπίεση, την μοναξιά κ.ά., αλλά και για αυτή την ίδια την προσωπική πορεία που ακολουθούσα, αντί να εμβαθύνω σε αυτά τα απωθούσα τρομαγμένος στα βάθη της σκέψης μου και… συνέχιζα να… «ζω». 

Σήμερα όμως, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω αλλάξει ριζικά. Και σε αυτή την αλλαγή με βοήθησε και το περιοδικό σας, η «Ανοιχτή Πόλη», γιατί πιστεύω κι εγώ πως ουρλιάζει κάποιες αλήθειες και από εκεί και πέρα όποιος θέλει τις ακούει. Εγώ απλώς… διάλεξα να τις ακούσω και μάλιστα χωρίς φόβο. Έχω κουραστεί και νιώθω αποστροφή και απέχθεια και αισθάνομαι την ανάγκη να δραπετεύσω, να ξεφύγω από τον εξευτελισμό, την φτήνεια και τον εκφυλισμό που βλέπω τριγύρω μου, από τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις μέχρι και την τέχνη. Θέλω να αντισταθώ ενάντι στον οικολογικό αφανισμό, ενάντια στις εκβαρβαρισμένες «αξίες» της «ηθικής πλειοψηφίας», ενάντια στην δήθεν «αγνή και ουδέτερη» επιστήμη και τους λειτουργούς της, ενάντια στο ψέμα, την δημαγωγία, την κολακεία, την καπήλευση των αξιών του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ενάντια στον άκρατο και ισοπεδωτικό καταναλωτισμό που τόσο συστηματικά προωθείται από παντού, ενάντια στην στυγνή και απάνθρωπη εκμετάλλευση από τους «αναπτυξιακούς φορείς» τόσο εκείνου του απλού ανθρώπινου δικαιώματος και ανάγκης για αυτόνομη δημιουργία όσο και της Φύσης.    

Αισθάνομαι την ανάγκη να δραπετεύσω, να ξεφύγω προς τα μέσα μου, σ’ έναν κόσμο ήσυχο, όμορφο και απλό. Να διαλογιστώ με τον εαυτό μου, αλλά και να επικοινωνήσω θετικά με άλλους ανθρώπους που αισθάνονται παρόμοια με εμένα, δημιουργώντας μαζί τους μικρές οάσεις, κύτταρα ενός κόσμου εντελώς διαφορετικού, ριζικά διαφορετικού, χωρίς ιεραρχίες, εξουσίες και τα σχετικά. Ενός κόσμου αντιεμπορικού, όπου οι σχέσεις μας θα βασίζονται μόνο πάνω στην φιλία και τον σεβασμό προς την Ζωή (όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή), πάνω στον αλτρουϊσμό, την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ενότητα, την απλότητα και το δικαίωμα αυτό-διάθεσης του καθενός, όπως ο ίδιος θεωρεί καλύτερα. 

Τελειώνω εδώ. Θα ήθελα όμως προηγουμένως να προσθέσω επίσης ότι η «Ανοιχτή Πόλη» είναι ένα από τα λίγα (για να μην πω ΤΟ ΜΟΝΟ) περιοδικά που δεν «περνά» κανενός είδους ιδεολογία ή δόγμα, αλλά απλώς ΞΥΠΝΑΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ (ταπεινή μου άποψη) και αποτελεί μονοπάτι για έναν διαφορετικό κόσμο που όμως είναι διατεθειμένος ν’ ανοίξει μονάχα σε ευαίσθητες ψυχές.  

Όσο θα αντιστέκεστε / αντιστεκόμαστε και όσο θα συνεχίζετε την έκδοση του περιοδικού, τόσο θα κερδίζετε / κερδίζουμε ΔΥΝΑΜΗ, ώστε ποτέ να μην σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, να προσπαθούμε, να ελπίζουμε και, κυρίως, ελεύθερα να σκεπτόμαστε και να πράττουμε.      
 
    

Χιουμοριστικό σημείο του 24ου τεύχους  
             

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ