Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΗΔΟΝΗ

     
 

Το κείμενο που ακολουθεί συνοψίζει μία σειρά από απόψεις που ωστόσο όλες τους έχουν βασιστεί στις κεντρικές ιδέες που παράγει ο πυρήνας του σχήματος που ονομάζεται T.O.P.Y. (The Temple ov Psychic Youth). Ελπίζουμε ότι σε αυτά που ακολουθούν θα δοθούν έμμεσα πολλές απαντήσεις σχετικά με το T.O.P.Y., καθώς σε εμάς δεν υπάρχουν ορισμοί.

Τόσο στην αρχική του φάση, όσο και στην συνέχειά του, το T.O.P.Y. είναι τέτοιο ώστε να αποφεύγεται κάθε στήριξη σε πρόσκαιρους ορισμούς που χρησιμεύουν μόνο για να καταπιέζουν τους ανθρώπους και να τους κρατούν στο παρελθόν, κάτι που τους αφήνει στο έλεος εκείνων ακριβώς των δυνάμεων ενάντια στις οποίες μάχεται το T.O.P.Y.   

Δεν πρόκειται για κάποιο ακαδημαϊκού τύπου σωματείο που αναζητάει την γνώση με την κοινώς αποδεκτή έννοια, αλλά αντίθετα για μία συλλογικότητα της οποίας οι ιδέες, οι σκοποί και οι πρακτικές βρίσκονται σε διαρκή ρευστότητα, έτσι ώστε (όσο αυτό είναι δυνατό) να αντικατοπτρίζει αυτή τις ιδιαίτερες ατομικές σκέψεις των προσώπων που συνθέτουν το ευρύ πληροφοριακό / ερευνητικό δίκτυό της.

Κατ’ αρχάς κρίνεται αναγκαίο να ασχοληθούμε με την παρούσα χώρο / χρονική πραγματικότητα στην οποία καλούνται τα άτομα να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, μία πραγματικότητα άμεσα σχετιζόμενη με την δομή της δυτικού τύπου κοινωνίας, η οποία ελάχιστα μόνο έχει αλλάξει εδώ και αρκετούς αιώνες.

Πρόκειται για μίας φεουδαρχική κοινωνία, όπου η μεγάλη βάση του λαού χρησιμοποιείται ως ενεργειακή φυσική πηγή (πρώτη ύλη) έως την εξάντλησή της. Πηγή μίας Ενέργειας που χρησιμοποιείται και πάλι ενάντια σε εκείνους ακριβώς από τους οποίους αντλείται. Αυτή η διαδικασία αυτο-αναπαράγεται και μεγεθύνεται επίσης από μόνη της προς όφελος των συμφερόντων που διαχειρίζονται εκείνοι που την ελέγχουν. Καθώς μάλιστα αυτές οι προνομιούχες ομάδες κληρονομούν τον ιερατικού τύπου ρόλο τους, καταλήγουν να μην ελέγχουν πια εκείνες τον ίδιο τον Έλεγχο. Ο Έλεγχος απολαμβάνει μία καρκινωματική, παρασιτική ζωή σε βάρος όλων όσων του ανήκουν.

Σε τακτές περιόδους, ο Έλεγχος, όπως και ο καρκίνος, μπαίνει απρόσκλητος μέσα σε ζωντανούς οργανισμούς, εδώ όμως κατά κανόνα από την βιολογική γέννησή τους, αναπαράγεται σε βάρος τους και εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα, επηρεάζοντας αρνητικά τα άτομα που χρησιμοποιεί ως ξενιστές του. 
 
 

 

Από το ψυχρό νοσοκομειακό περιβάλλον, όπου αφαιρείται από τα άτομα το μυστήριο της γέννησής τους, μέχρι την εκπαίδευσή τους και την μετατροπή τους σε κωδικούς αριθμούς, κυριαρχεί μία εκ των προτέρων προγραμματισμένη διαδικασία που ακολουθεί τα άτομα σε όλη τους την ζωή. Ο Έλεγχος βασίζεται στην χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς έτσι ώστε να εμφυτεύει την υπακοή σε μία προκαθορισμένη τάξη πραγμάτων και να καθιστά αποδεκτές τις κληρονομούμενες αξίες και μέτρα, με άλλα λόγια να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται την αδυναμία τους να καλυτερεύσουν έστω και λίγο την τωρινή κατάστασή τους που είναι η χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια ιδιότητα του υπήκοου.

Αναπόσπαστα δεμένη με αυτό είναι η δύναμη της γλώσσας που δίνει στα πράγματα μία γενικότερη ιδεολογική κατεύθυνση και μας σπρώχνει στο να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα, όπως αυτή μας παρουσιάζεται, σαν τάχα τον μοναδικό δρόμο από το ένα σημείο στο άλλο. Το άτομο έχει αφεθεί χωρίς ελπίδα σε αυτή την κατάσταση και όλος ο μηχανισμός του Ελέγχου είναι εναντίον του:  η προσφερόμενη συνολική εικόνα του παρόντος, η κοινωνική δομή, η πολιτική, η Θρησκεία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η πυρηνική και μονογαμική οικογένεια.   

Ο Έλεγχος βασίζεται στην χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Καθώς το κύκλωμα του Ελέγχου μπορεί να καταλήξει βραχυ-κύκλωμα, ο Έλεγχος χρειάζεται να καταναλώνει τεράστιες ποσότητες χρόνου και γι’ αυτό ακριβώς επιβάλλει συνεχώς χρονικά όρια στους υπηκόους του και το πετυχαίνει αυτό μέσα από την κουλτούρα σε όλες τις μορφές της, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τα παρόμοια, όπου υπάρχει πάντα αρχή, μέση και τέλος και άκαμπτες ακολουθίες χωρίς την ελάχιστη έστω παρεκτροπή. Έτσι ακριβώς θέλει ο Έλεγχος να γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα. Το άτομο όμως είναι μία πρόσκαιρη και παράλληλα προκαθορισμένη κατάσταση ρευστότητας. Δεν υπάρχουν γι’ αυτό προκαθορισμένα σημεία και ορισμοί, τελικές απαντήσεις ή εξειδικευμένες φόρμουλες. Η ζωή είναι τελείως απλά ένα ρεύμα, ή, για να το πούμε διαφορετικά, αποτελείται από μικρά – μικρά κομματάκια σε κάθε ελάχιστο επίπεδό της. Τα γεγονότα δεν συμβαίνουν μόνο για να ακολουθηθούν από κάποια επόμενά τους γεγονότα, αλλά ανά πάσα στιγμή μαζί με ένα πλήθος από γεγονότα που ήδη υπάρχουν μέσα στην ύπαρξη αντανακλώνται με πολύ διαφορετικές ερμηνείες στο ανθρώπινο ασυνείδητο.

Τα cut-ups αποτελούν μία αποτελεσματική μέθοδο για να επισημάνει κανείς έγκαιρα και να βραχυκυκλώσει τον Έλεγχο. Η ζωή είναι άθροισμα συνεχών κυμάτων από κατατεμαχισμένα πράγματα ή γεγονότα σε κάθε επίπεδό της. Είναι ένας τρόπος να προσδιοριστεί (περιγραφεί) η αποκάλυψη της πραγματικότητας και η πολυπλοκότητα του ατόμου στο (και από το) οποίο αυτή έχει κληροδοτηθεί .

Ο Έλεγχος αρνείται την διαίσθηση και το ένστικτο ειδικότερα, καθώς και τα όνειρα όλων των ειδών, όπως άλλωστε και την χωρίς συγκεκριμένο σκοπό σκέψη. Αποδεδειγμένα ωστόσο μπορεί κάποιος να πιστεύει στην ύπαρξη πολύ περισσότερων πιθανοτήτων για το κάθε τι, από όσες μας έχει κάνει να δεχόμαστε ο Έλεγχος που κανονίζει προς όφελός του τον κοινωνικό προγραμματισμό. 

Οι αντιστασιακοί κανόνες συμπεριφοράς και ψυχολογικές αντιλήψεις έχουν ήδη δημιουργήσει το απαραίτητο κίνητρο για ν’ αρχίσει κανείς να αναρωτιέται για τα δεδομένα που μέχρι στιγμής έχουν γίνει αποδεκτά ή ακόμα και να τα αρνηθεί. Τίποτε δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτό πριν αναλυθεί και δίχως να εκτιμηθεί προηγουμένως εάν οι αξίες που μεταφέρει είναι καλές για τα άτομα. Ο σκεπτικισμός δεν καταστρέφει διαδικασίες, αλλά βοηθάει να αντιληφθεί κανείς τον Έλεγχο και να ερμηνεύσει τις μεθόδους του.        

Μία από τις πιο ύπουλες μεθόδους του Ελέγχου είναι ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός στις μυριάδες δογματικές εκδοχές του διδάσκει ότι το σεξ είναι αμαρτωλό, όταν δεν το καταστέλλει μέσα από αμέτρητους κανόνες. Για τους εξουσιαστές και για εκείνους που ασχολούνται με τον νομοθετικό έλεγχο αυτού του ίδιου του Ελέγχου, το σεξ αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες απειλές και ένα από τα χειρότερα προβλήματα. Οι κλίκες που νομοθετούν ξέρουν πολύ καλά ότι το σεξουαλικό στοιχείο αποτελεί γι’ αυτούς ένα μεγάλο εμπόδιο, αφού συνδέεται με την ικανότητα των ατόμων να δημιουργούν και να παίζουν, άρα με την αυτοσυνειδητοποίηση και την αυτογνωσία.

Αν το σεξ μπορούσε ποτέ να εκφραστεί με ένα μανιφέστο, αναπόφευκτα θα επιβεβαίωνε την σαφή ανωτερότητά του και θα αρνιόταν να υποτάσσεται στα τεχνητά δεδομένα της ηθικής που έχουν κατασκευαστεί με αποκλειστικό σκοπό να υποδουλώσουν. Σε αυτή την υποδούλωση των ατόμων στην εξουσία, συμπεριλαμβάνονται η επιβολή της μονογαμίας που ενδυναμώνεται περαιτέρω από τον γάμο, και η δημιουργία μίας σειράς από ανασταλτικές παρεκτροπές του ελεύθερου ερωτισμού. Το ερωτικό ένστικτο μπλοκάρεται συστηματικά μέσα από έναν καλά οργανωμένο μηχανισμό καταπίεσης.

Αυτή η συνεχής καταπίεση δημιουργεί ένα απόθεμα ενέργειας, το οποίο οι νομοθέτες και οι παπάδες είναι κανοί να το διοχετεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών τους και στην ισχυροποίηση των θέσεών τους στην κοινωνία και στο κράτος. Ο μηχανισμός αυτοσυντήρησής τους βασίζεται επάνω σε κανόνες και νόμους που αποσκοπούν ανοικτά στην καταπίεση της ελεύθερης εκδήλωσης της σεξουαλικής παρόρμησης, μία καταπίεση που αυτόματα υποστηρίζει την παραπέρα καταπίεση των μαζών. Η κατάρρευση όλου αυτού του πλέγματος κανόνων καταστολής είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μας στόχους, καθώς κάτι τέτοιο αυτόματα θα προκαλέσει γενικευμένη ρήξη με τις κατεστημένες κοινωνικές δομές και με ολόκληρο τον παρόντα «πολιτισμό». Μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να αναλογιστεί εκείνον τον απέραντο ωκεανό καταπιεσμένης ενέργειας να αρχίσει να ξεχύνεται, να ξεχειλίζει πάνω από τα συμπαγή φράγματα προς κάθε κατεύθυνση. 

Οι πολυάριθμες αρρώστιες του πνεύματος, οι νευρικές διαταραχές που προκαλούνται από αυτή την ψεύτικη ζωή κάτω από την κυριαρχία του Ελέγχου έχουν αυξηθεί σε απίθανα μεγάλες αναλογίες. Ζούμε ωστόσο ή μάλλον απλώς υπάρχουμε, μέσα σε έναν κόσμο φτιαγμένο στην πραγματικότητα από «παρουσίες» που εμπεριέχουν το «όντως Όλον» δίχως όμως να το δείχνουν ή να το αναπαριστούν. Προέχει συνεπώς ανάμεσα στις προσωπικές μας εμπειρίες, και σε μία μικρότερη έκταση λειτουργώντας επίσης ως «παρουσίες» να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μία στοιχειώδη γνώση του «όντως Όλου». Καθώς όλοι οι τρόποι κατάκτησής ή προσέγγισης της γνώσης και της εμπειρίας είναι σχετικοί και υποθετικοί, ο πιο σίγουρος δρόμος για κάτι τέτοιο είναι η σταθερή επέκταση της γνώσης μας και μία συνεχής αναζήτηση της πλήρους εικόνας και της συνάφειάς της με εμάς τους ίδιους. 

Η κατακερματισμένη και επινοημένη «φύση» της συνηθισμένης σκέψης και εμπειρίας που μας επιβάλλεται μέσα από τον κοινωνικό Έλεγχο, θα μπορούσε να θεραπευθεί μόνο εάν την αντικαθιστούσαμε με την αναζήτηση μίας δυναμικής ενότητας που συνεχώς θα αναπτύσσεται.

Ο έσχατος παραλογισμός στον οποίο έχουμε φθάσει σήμερα είναι ότι πιεζόμαστε και αισθανόμαστε ένοχοι ακριβώς επειδή λόγω του Χριστιανισμού έχουμε διδαχθεί να αισθανόμαστε ένοχοι, όταν θα έπρεπε κανονικά να έχουμε απαλλαγεί πρώτα από όλα από αυτή καθεαυτή την ιδέα της «πλάνης», του «λάθους» ή του «αμαρτήματος». Κατά κανόνα, η ενοχή ξεκινάει από μία πηγαία έλλειψη σεβασμού των ατόμων προς τον εαυτό τους ή από την συναναστροφή με άλλους που έχουν έναν τέτοιο (ενοχικό) τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Η αφετηρία αυτών των βασάνων είναι εκείνο που κυνικά παρουσιάζεται σαν ένα τάχα προαιώνιο λάθος («αμάρτημα») στο οποίο έχουμε υποτίθεται όλοι οι άνθρωποι υποπέσει. 

Πράττοντας όμως εκείνο που εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε, οπλίζουμε τον εαυτό μας με την πιο δυνατή ικανοποίηση, συνδέοντας την ατομική πράξη με την συλλογική πρακτική  και κατακτώντας μία σπάνια ψυχική δύναμη, η οποία έχει ιδιαίτερη σπουδαιότητα μέσα στο Τ.Ο.Ρ.Υ.

«ΚΑΘΕ ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΗΔΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΗΔΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΆ ΑΠΩΛΕΣΘΕΙ».

Μία ηδονή, ευχαρίστηση, ικανοποίηση είναι δημιουργική μόνο εάν δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με το βασίλειο του Ελέγχου. Αγαπώντας ό,τι μας ευχαριστεί, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουμε όσο γίνεται περισσότερο ελεύθερο χώρο μέσα στην καθημερινή μας ζωή, χώρο απαλλαγμένο από την μολυσματική παρουσία του Ελέγχου. Διαφορετικά δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε την δύναμη να ανατρέψουμε αυτόν τον γερασμένο κόσμο που η μούχλα του θα μεγαλώνει ολοένα ανάμεσά μας και αργά ή γρήγορα θα σαπίσει τα όνειρά μας. 

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ»

Το να πάρουν οι άνθρωποι την ζωή τους στα χέρια τους, θα σημάνει την αρχή μία άλλης εποχής, μίας εποχής αυτοδιαχείρισης η οποία είναι άλλωστε ένας από τους πιο βασικούς μας στόχους. Από όσα ήδη συμπεριλάβαμε σε αυτό κείμενο, τίποτε δεν είναι σκέτη θεωρία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ίδια η ζωή χλευάζει άμεσα ακόμα και τις πιο υπέροχες θεωρίες.

Μόνο από την ηδονή γεννιέται το θάρρος και το γέλιο που γκρεμίζουν κανόνες, νόμους και όρια. Το θάρρος και το γέλιο ποτ θα πέσουν με την αθωότητα ενός παιδιού επάνω σε εκείνους που αντιπροσωπεύουν την καταστολή, τον υπολογισμό, την εξουσία. Το γεγονός ότι είναι απίθανο να ανακαλυφθεί ένα κοινωνικό «νόημα» ακόμα και στις πιο χαρακτηριστικές μορφές ανθρώπινης συμπεριφοράς δεν είναι τρομακτικό, όπως δείχνει από μία πρώτη ματιά, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στην ύπαρξη πολλών αβύσσων διαφοράς ανάμεσα σε διαφορετικά υποκειμενικά «νοήματα». Στις συλλογικές ανθρώπινες δραστηριότητες υπάρχει «νόημα» μόνο όταν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε αυτές πιστεύουν ότι υπάρχει νόημα.
 
 

 
 

Εκεί οφείλεται η όλη σύγχυση ή οι διάφοροι τεχνητοί μύθοι σχετικά με εμάς, μύθοι που έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους που είναι έξω από τους κύκλους μας. Κανένα τυπικό δεν υπάρχει που να πρέπει να προταχθεί στους συμμετέχοντες , καμμία ανάγκη να υπάρξει μία πρόνοια για τήρηση κανόνων από τους συμμετέχοντες και αυ΄το για τον απλό λόγο ότι οι συνηθισμένες, συμβατικές αξίες και η έννοια της πραγματικότητας έχουν απλοποιηθεί με ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα πίστης.         

Μία κοινωνία Ελέγχου βασισμένη στην εκμετάλλευση της ζωής, αποκτά την ενέργεια που της είναι απαραίτητη για να λειτουργήσει από έναν συνεχώς παρόντα φόβο. Αυτός ο φόβος έχεις αρχίσει να μοιράζεται πλέον «δημοκρατικότατα», έτσι ώστε με γραφειοκρατικό τρόπο να καταστεί «φυσική» κατάσταση και να κτυπάει στις καρδιές μας σαν να είναι αυτός ο ίδιος ο σφυγμός της ζωής. 

Φαίνεται ότι σε τελική ανάλυση ο μοναδικός φόβος που συνεχώς υπάρχει μέσα μας είναι ο φόβος να νοιώσουμε ηδονή. Η ουσία του Τ.Ο.Ρ.Υ. είναι εκείνη ακριβώς η μαγική ολοκλήρωση στην οποία αποσυντίθεται ο Έλεγχος. Η ιδέα είναι να εφαρμοσθεί η τεχνική των cut-ups (του κατακερματισμού της πολυσύνθετης πραγματικότητας) στην Συμπεριφορά.

Μέθοδός μας είναι μία σύγχρονη, μη μυστικιστική, συμμετοχή στην Μαγεία, σκοπός είναι ένας αυτοπροσδιορισμός του συνειδητού και του ασυνείδητου των ατόμων. Αυτό που τελικά επιδιώκουμε είναι να εξουδετερωθεί και να κτυπηθεί στην καρδιά της η βαθύτερη έννοια του κοινωνικού Ελέγχου. 

Για εμάς, το ελεύθερο Άτομο είναι η έσχατη πραγματικότητα και η μεγαλύτερη δύναμή μας.  

The Temple ov Psychic Youth. 
 
 
 

(Δημοσιεύθηκε στο 23ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη» το καλοκαίρι του 1990)      
 
 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ:  

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ  

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ  

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ"  

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ  

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993)  

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ