 Είμαστε οι απολωλότες μία μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε άλλοι σε ψηλές βουνοπλαγιές και άλλοι χωμένοι σε σπήλαια στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κείται στην αγκαλιά του Μορφέα ο μεγάλος θυμός, ναρκωμένος αλλά πλημμυρισμένος από όνειρα. Η μεγάλη θλίψη, ναρκωμένη αλλά θρηνούσα. Η αρχαία ηδονή, ήμερη αλλά καταιγιστική και θυελλώδης. Ο κουρελιασμένος έρωτας, επιφανειακά ξυλιασμένος αλλά κατακόκκινος μέσα του από φωτιά. Είναι η ζωή μας αυτή που εξεγείρεται. Σαν μία παλίρροια φουσκώνουμε και επισκεπτόμαστε τους αποκλεισμένους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι. Καταστρέφουμε και κουρσεύουμε. Καμμία πόρτα δεν μπορεί να μας κρατήσει απέξω, κανένας σύρτης, κανένα μάνταλο δεν μπορεί να μας τρομάξει και να μας κάνει να πισωγυρίσουμε. Μέσα από τις χαραμάδες περνάμε σαν φίδια χρυσαφιά , περνάμε από τα μάνταλα σαν τον άνεμο που λυσσομανά. Είμαστε ο φλεγόμενος πόθος, ο εκρηγνυόμενος έρωτας. Ανάμεσα στους υποτιθέμενους «δυνατούς» τούτου του κόσμου επικρατεί πλήρης άγνοια για την ύπαρξη και το ποιόν μας. Δεν έχουμε όνομα, δεν φοράμε ετικέτες, μήτε στους ουρανούς, μήτε στην γη. Δεν μας ξέρουν ΠΟΥΘΕΝΑ, γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι έξω από το Μεγάλο Πέρασμα, γιατί σαν βροχή πέφτουμε από τον ουρανό και σαν την υγρή ομίχλη αναδυόμαστε από το χώμα. Θα ξεφτιλίσουμε την «δύναμη» όλων των «δυνατών» του πλανήτη. Η γελοία «δύναμή» τους δεν γεύτηκε ακόμα στο πετσί της την λύσσα μας. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν δεν γίνεται να απλωθούν σε χαρτί, σε ψηφιακή εικόνα και σε οθόνες υπολογιστών. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί δεν γίνονται κατανοητοί, μήτε και τα σύμβολά μας. Οι σκιές μας μοιάζουνε με όλες τις σκιές τούτου του κόσμου, κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρίνες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια «εξουσία» δεν τολμά να μολύνει με τα βρώμικα πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής ακόμα και στην ιδέα των στοιχείων που συνθέτουν το Χάος. Το αίμα μας είναι το αίμα της έκστασης, η ψυχή μας είναι η ψυχή της ηδονής, η οργή μας είναι η οργή των άγιων Άγριων. Για ακόμα μία φορά οι άγιοι Άγριοι μέλλουν να πορευθούν πάνω στην χωμάτινη κρούστα της Γης και εκείνο που οι πομπές, οι στρατιές και οι τελετουργικοί χοροί τους θα προαναγγείλουν δεν είναι άλλο παρά η ανάσταση των ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ νεκρών. Είσαστε όλοι «ένα αίμα» με τους Άγριους προγόνους σας, μολυνθήκατε όμως από την αηδιαστική πανούκλα του «πολιτισμού» των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας όμως πάντα ανυπομονεί ν’ ακολουθήσει τις μέλλουσες αγέλες των Άγριων που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, αν και το υποταγμένο μυαλό σας παραμένει ακίνητο, δαμασμένο, ευνουχισμένο και «εκπολιτισμένο». Και ΕΚΕΙ είναι που θα δοθεί η μεγάλη και τελική μάχη του πολέμου που μέλλει να σημάνει το τέλος της αλλότριας Ιστορίας. Γιατί ο «πολιτισμός» των εξουσιανθρώπων είναι ενάντιος στην Φύση. Όταν λοιπόν οι άγιοι Άγριοι εξεγερθούν και χαιρετίσουν ξανά τα άστρα, ο Μέγας Πόλεμος θα κηρυχθεί αστραπιαία και στην στιγμή θα τελειώσει, συνενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ.. Feral
Faun
(Δημοσιεύθηκε
στο 12ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», το
Φθινόπωρο του 1987. Απόδοση
στα ελληνικά: Βλ. Ρασσιάς)
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |