Ώρες - ώρες καθόμαστε και ρωτάμε τους ευατούς μας, ποιος τάχα να΄ ναι αυτός ο φοβερός και τρομερός Δαίμονας μέσα μας που εδώ και 12 χρόνια μάς σπρώχνει στο να δημιουργούμε “εκ του μηδενός” τούτο το τυπωμένο happening που ακούει στον -γεμάτο σημασία- τίτλο “ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ”, τούτο το μοναδικό ίσως τακτικής κυκλοφορίας underground περιοδικό στη χώρα που ζούμε. 

Μία εκ “του μηδενός” δημιουργία, δηλαδή με κεφάλαιο που κάθε φορά μαζεύεται ρεφενέ και δίχως τηλέφωνα fax και γραφεία, που ωστόσο αντάμειψε τους εκδότες της, χαράζοντας λες με μαχαίρι επάνω στο πετσί τους, τις αμέτρητες μνήμες κι αναμνήσεις της. Άλλοτε ευχάριστες και ικανοποιητικές, άλλοτε πάλι σωματικά και ψυχικά επώδυνες κι εξοντωτικές: μετά από τις βιοποριστικές δουλειές μας, τραβάγαμε συχνά δεύτερα οκτάωρα -και βάλε- κατ’ οίκον δουλειάς, με ύπνο κατά κανόνα στις 3 το πρωϊ “για να βγει το ρημάδι”. Άλλες φορές, μη έχοντας πάντα την πολυτέλεια του τροχοφόρου, φορτωνόμασταν σαν καλά μουλάρια το χαρτί για να το πάμε στον βιβλιοδέτη και μετά ποδαράτα κάναμε την πολυήμερη διανομή ενός αριθμού αντιτύπων που ζύγιζαν μια εκατοντάδα κιλά. Και σε κάποιες άλλες -κάπως παλαιότερες- εποχές, θυσιάστηκαν ακόμα και οι ιερές καλοκαιρινές διακοπές “για να υπάρξουν λεφτά για το επόμενο τεύχος”. Γιατί τούτο εδώ το περιοδικό δεν βγήκε από πολυπληθή ομάδα, δεν βγήκε ποτέ από τσέπες πολλές… 

Ναι, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, ναι και εσύ νεαρέ μας φίλε που αγνοώντας ένα σωρό πράγματα ήρθες με το γράμμα σου να ρωτήσεις όλο αφέλεια “γιατί δεν βγαίνετε κάθε δεκαπέντε ημέρες;” Ποιός να’ ναι άραγε αυτός ο Δαίμονας ο μπαγάσας, πού έσπρωξε τόσο δυνατά και διαβήκαμε “βζουν” -όπως θα’ λεγε κι ο Άσιμος- μέσα από εκείνον τον ατελείωτο δωδεκαετή διάδρομο; Που η κάθε πέτρα των τοίχων του υπήρξε πονηρή και συμπληγάδα και κάθε βήμα του δαπέδου του παγίδα ορθάνοιχτη και πεινασμένη: Μάς λούσανε με χολή και εμπάθεια, μάς στήσανε πουστιές, μηχανές και μηχανίτσες, μάς σνομπάρανε αλλά και μας κουτσομπόλεψαν στα “πέριξ” και αν αρχίσουμε τώρα τις “θύμησες” ολόκληρο μυθιστόρημα θα βγει και ίσως γίνει και best-seller… 

Κι εμείς εκεί, “ψώνια” και “κολλημένοι” στην Ιερή Πορεία. Ακούγοντας φωνίτσες από ψηλά, βλέποντας όνειρα στον ξύπνιο μας, προχωρούσαμε Εν-Θεο-σιασμένοι, παρεϊτσα με τον Δαίμονα Εαυτού μας και με συνοδοιπόρους μια χούφτα αραιό κόσμο τριγύρω μας να μας πλαισιώνει μόνιμα ή περιστασιακά. Έναν ωραίο κόσμο, που’ ρθε μοναχός του και βοήθησε στη φάση, μετάφρασε δίχως αμοιβή, διακίνησε το περιοδικό, έστειλε από το υστέρημά του οικονομική ενίσχυση… Και να’ μαστε στο ’92. 

Αναμφίβολα κουρασμένοι αλλά και με αμείωτη την παιδικότητα και λάμψη της δημιουργικής μας Ψυχής, ίδια σε δύναμη με όταν ξεκίναγε το όλο πράγμα, συνεχίζουμε την Πορεία. Και τα εξομολογούμαστε όλα τούτα σε σας αδέλφια, για να νιώσετε την αγωνία της Ψυχής μας. Την αγωνία αυτού που παίζοντας το Μαγικό του Αυλό, προχωράει “απάνου-καταπάνου” και στα ίσια, μη επιτρεπούσης της βαρβαρότητας των ρυθμών να γυρίσει πίσω και να σιγουρευτεί πως οι “γοητευμένοι” εξακολουθούν ν’ ακολουθούνε. 

Καλούμε τους «εναπομείναντες» να δώσουν ό,τι μπορούνε από το Φως της Καρδιάς τους, για να γίνει δυνατό το μπάσιμο της “ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ” μέσα και στην πλησιάζουσα νέα “μ.Χ” χιλιετία. Καλούμε όλους όσους μπορούνε να υποσχεθούνε την Ελπίδα (γιατί Ίσως Είναι Πολύ Πιο Αργά από Όσο Νομίζουμε). Να υποσχεθούνε την Ελπίδα πως αν χρειαστεί αύριο κάποιοι “βετεράνοι” ν’ αποσυρθούν, ή να “φρενάρουν”, η κλαγγή των όπλων θα συνεχίσει ν’ ακούγεται στο πεδίο της μάχης, μίας μάχης που από την Άλλη Πλευρά τουλάχιστον δεν θα πάψει ποτέ. 

Η ιδιαίτερη αξία τού ανά χείρας περιοδικού, αδέλφια, είναι πως δεν αποτελεί τον ντελάλη καμμιάς ιδεολογίας, κανενός δόγματος, κανενός “νιανιανιά…” και καμμιάς αυτολιβανισμένης “Άψογης Άποψης”. Μέσα από τις σελίδες του τολμήσαμε μέχρι σήμερα, “να βγάλουμε προς τα έξω”, ιδέες, απόψεις και πληροφορίες που ο Μέσος Μαζικός Νούς (ΜΜΝ), αυτός δηλαδή που καλλιεργείται σα γαμημένο λαχανικό στα θερμοκήπια των ΜΜΕ αλλά και των ψευτο - “επαναστατικών” αιρέσεών τους, θεωρεί “παράξενες” και… “πολύ τραβηγμένες”. Και δεν φρενάραμε ακόμα κι όταν η διανοητική ανεπάρκεια κάποιων “φίλων” άρχισε να επιμένει σώνει και καλά πως κάποιες από τις απόψεις αυτές ήταν ανάμεσά τους… “ασυμβίβαστες” ή… “αντιφατικές” (…) 

Εμείς ξέραμε ωστόσο πως αναζητούσαμε και επίσης πως η αναζήτησή μας μέχρι σήμερα τουλάχιστον υπήρξε πετυχημένη. Μάθαμε επίσης να δείχνουμε κατανόηση στην διανοητική ανεπάρκεια των πιο πάνω “κολλημένων’ άσπονδων φίλων, γνωρίζοντας πως δεν είναι παρά θύματα της πλέον ογκώδους άγνοιας: πως η Αλήθεια δεν είναι κάτι το Απόλυτο και ποτέ κανείς  έτσι εύκολα δεν την “κατακτάει” (πόσο μάλλον να απαιτεί μετά και να την επιβάλει). Απλά πορεύονται κάποιοι -πολύ ελάχιστοι- διά βίου προς αυτήν, μέσα από ένα δρόμο γνώσης πνιγμένο στ’ αγκάθια, στις σκληρές δοκιμασίες, στις πρόσκαιρες απογοητεύσεις και στις κακοτοπιές… 

Μοιραία λοιπόν αφήνουμε πίσω μας, σαν άχρηστο φιδοτόμαρο, όλους τους ξυλογλωσσίτες, τους παρωπιδοφόρους και κολλητούς “επαναστάτες” και “προοδευτικούς”. Όλους αυτούς που αδυνατούν ν’ αποδεχτούν το τίμιο μοίρασμα των σελίδων μας ανάμεσα στον ορθολογισμό της Κοινωνικής Οικολογίας και στον νεοπαγανισμό της Οικολογίας Βάθους και των Οικοφεμινιστριών, ανάμεσα στον έντονο και πολλές φορές “πιπεράτο” Ερωτισμό και στα αντισεξιστικά μανιφέστα, ανάμεσα στην strict Αντιεξουσία και στα “κενοφανή” περί Αρχαίας Ελληνικής Ψυχής, ανάμεσα στα κλασικά τεκμηριωμένα θεωρητικά άρθρα και στις θεωρίες “συνωμοσίας”. 

Η πόρευση στο Μονοπάτι της Γνώσης, είναι ένα γύμνασμα σαμανιστικό, δηλαδή δύσκολο πολύ. Η ίδια η διαδικασία τής -περί ής ο λόγος ο πολύς- Αναζήτησης, δεν έχει καμμία σχέση με εκείνη στα γνωστά σε όλους πολιτικά (κομματικά) “τραίνα” όπου οι “μηχανοδηγοί” απαιτούν από τους όποιους διαφωνούντες να… κατέβουν και οι όποιοι “επιβαίνοντες” προσπαθούν να φθάσουν στην ατμομηχανή για να εκπαραθυρώσουν χαιρέκακα τον “μηχανοδηγό”. Η Αναζήτηση απαιτεί πόρευση με τα ίδια μας τα πόδια, δηλαδή εντελώς μόνοι μας. Έτσι, ο καθένας είναι ευλογημένος και καταδικασμένος μαζί ν’ ακολουθήσει τον δικό του τον δρόμο και τον Δρόμο της Γνώσης ενός εκάστου -αν βέβαια έχει- δεν τον “κρίνουμε” ποτέ. Ή πορευόμαστε παράλληλα που πάει να πει μαζί του, ή στρίβουμε κανονικά και τραβάμε τον δικό μας. Αν φυσικά έχουμε…  Χαίρετε 
  

Περιοδικό “ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ” 

Πανσέληνος του Σεπτεμβρίου του “1992” 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" 

ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ