 Αυτά έγραφε το 1964 ο ιδρυτής των «The Fugs» Tuli Kupferberg στο ποίημά του «Το να αυνανίζεσαι είναι ανθρώπινο, το να κάνεις έρωτα θείο». Το συγκρότημα των «The Fugs» αντιπροσώπευε δύο πράγματα. Πρώτα από όλα την πανηγυρική είσοδο της ποίησης Μπητ στον χώρο της Ροκ. Μετά, την επιλογή και χρήση από ένα συγκρότημα της Νέας Υόρκης, του πρώτου από μία σειρά που αργότερα θα ακολουθήσουν, σκανδαλωδών και προκλητικών στοιχείων στην όλη έκφρασή του ως προπαγανδιστικά όργανα για την κοινωνική αλλαγή («όσο μπορεί βέβαια η τέχνη», όπως θ’ αναρωτηθεί αργότερα ο Tuli Kupferberg, «να λειτουργήσει ως δύναμη κοινωνικής αλλαγής») Το
γκρουπ φτιάχτηκε το 1965 από
τους ποιητές και μουσικούς Ed Sanders, Ken Weaver
και Tuli Kupferberg,
και ηχογράφησε στην τότε μοναδική εταιρεία της
μουσικής αβαντγκάρντ
«ESP». Αρχίσανε ως ένας μικροσκοπικός θεατρικός
κύκλος στο Γκρήνουϊτς Βίλλατζ,
ουσιαστικά μία αυθόρμητη συσπείρωση μερικών
ποιητικών ταλέντων που σε κάποια
στιγμή αποφάσισαν να τραγουδήσουν τις δημιουργίες
τους.
 Μέσα σε έναν χρόνο εκδώσανε 2 ακόμα «παράξενα» LP με κομμάτια γεμάτα ωμή πολιτική και κοινωνική σάτυρα, όπως λ.χ. το τραγούδι «Σκοτώστε για την ειρήνη» («Kill for peace»), μία παρωδία που γελοιοποιεί τον «φιλειρηνισμό» των αμερικανών αστών που εκφραζότανε με την εξόντωση «κόκκινων» και «νέγρων». Ακολουθούσανε αμερικανικές αποδόσεις ποιημάτων του Άγγλου οραματιστή William Blake και αναφορές στα ευφορικά, το σεξ και την διευρυμένη συνείδηση. Περίφημα σε αυτό το στυλ ήταν τα κομμάτια τους «Η νέα κραυγή αμφεταμίνης» και το «Ντους με κόκα κόλα». Μετά ηχογραφήσανε στην «Transatlantic» και ακολούθησε περιοδεία στην Βόρεια Αμερική με διάφορους φρηκάδες μουσικούς και λοιπούς περίεργους τύπους. Ανάμεσά τους ο κιθαρίστας Stephan Grossman και ο μπασίστας Charlie Larkey που αργότερα θα καθιερωθεί ως μόνιμο μέλος των «The Fugs». Στην ευρύτερη σύνθεση του συγκροτήματος μπαινοβγαίνουνε επίσης και αρκετοί από τους μπητ γκουρού της δεκαετίας του ’50, όπως λ.χ. Allen Ginsberg, Gregory Corso, Gary Snyder, Philip Lamantia… Ο
αναρχικός ποιητής Kupferberg,
θα διδάξει για ένα περίπου εξάμηνο κάπου στο 1967
στο αντι-πανεπιστήμιο
«Ελεύθερο Σχολείο της Νέας Υόρκης», αλλά αργότερα θα
τσακωθεί με τους ακτιβιστές
της Νέα Αριστεράς που το διοικούσαν και θα
«αραιώσει» τις παραδόσεις. Παραδόσεις
στον ίδιο χώρο θα κάνει και ο Sanders, που θα αφήσει
εποχή με μία σειρά
πρωτότυπων μαθημάτων για την… Επαναστατική
Αιγυπτιολογία, που καταπιάνονταν
βασικά με ποίηση, προφητική συμβολιστική, σημαντική
και θεολογία του θεού
Ρα, αλλά ακατάπαυστα απλώνονταν και σε άλλους πιο
«προχωρημένους» τομείς
όπως λ.χ. «φυσική φαρμακολογία» και «πολιτική του
οργασμού». Τον ίδιο καιρό
εκδίδει με παρόμοια φυσικά θεματογραφία το εκρηκτικό
αντεργκράουντ περιοδικό
«Άντε Πηδήξου. Ένα περιοδικό Καλών Τεχνών» («Fuck
You / A magazine of the
Arts»).
 Ακόμα και δίχως ιδεολογικές διαφορές ανάμεσά τους, οι «The Fugs» συναντήσανε πολύ μεγάλες δυσκολίες από τους «απέξω». Εργοστάσια γραφικών τεχνών αρνήθηκαν να εκτυπώσουν τα εξώφυλλά τους, διάφοροι τεχνικοί άρχισαν να… κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο στις ηχογραφήσεις, η αστυνομία ζόρισε πολλούς ιδιοκτήτες μαγαζιών να τους κλείσουν τις πόρτες: «ο κόσμος ποτέ δεν θα μάθει το τι τραβήξαμε. Πολλές φορές φθάσαμε στο τσακ να συλληφθούμε… μας απαγορεύσανε σε όλη σχεδόν την χώρα». Μετά από έναν ακόμα δίσκο LP στην «Reprise», το σχήμα διαλύθηκε τελικά το 1969, αρκετά ινδαλματοποιημένο πάντως στα μάτια των «απαιτητικών» freaks του Γκρήνουϊτς. Το «Virgin Fugs» σηματοδότησε την καλύτερη στιγμή τους, ενώ μνημειώδες παραμένει το «Out demons, out !» που το υιοθέτησαν στην συνέχεια οι «Edgar Broughton Band» και το ανάδειξαν σε βρετανικό ειρηνιστικό ύμνο των «υπόγειων» στεκιών.
 Μετά
την διάλυση του συγκροτήματος,
ο Ed Sanders, δηλωμένος yippie και συνιδρυτής του
«Παγκόσμιου Κόμματος
Νέων» (Y.I.P.), επέστρεψε στην συγγραφική
δραστηριότητα, καταθέτοντας νέους
τίτλους του όπως «Tales of Beatnic Glory» («Ιστορίες
μπητνικού μεγαλείου»)
καθώς και το «The Family» αναφορικά με τον Charles
Manson και τις πιστές
του. Ο Weaver επέστρεψε στην Δυτική Ακτή, ενώ ο
Larkey παντρεύτηκε την
Carol King και έκτοτε παίζει μπάσο υπό τις διαταγές
της, ενώ τελευταίες
(1979) πληροφορίες από την Νέα Υόρκη φέρνουν τον
Kupferberg να ασχολείται
με την έκδοση ενός βιβλίου – ανθολογίας
ριζοσπαστικού χιούμορ με τον εύγλωττο
τίτλο «Radical Humor».
Βλάσης
Ρασσιάς, Αθήνα 1979
Σύνθεση: Ed Sanders (φωνή), Κen Weaver (φωνή, κρουστά), Tuli Kupferberg (φωνή), Ken Pine (κιθάρα, φωνή), Charles Larkey (μπάσο), Bob Mason (κρουστά). Δισκογραφία
(έως 1979 που εκδόθηκε
το τεύχος): «Village Fugs» ή «1st Album» (ESP
1965), «Fugs» (1966), «Virgin
Fugs» (1966), «Τenderness Junction»
(Transatlantic1968), «It Crawled Into
My Hand, Honest» (1968), «The Belle of A»
(Reprise, 1969), και ένα «Best
of» της ESP με τίτλο «Golden Filth» (1968).
 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" ΚΕΙΜΕΝΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ" (1980 - 1993) |